Ik weet nog goed hoe ik als 16-jarige mijn best deed vanuit mijn standaard Frans zoals we het op de HAVO leerden, Italiaans te spreken. Mijn vriendin had een Italiaanse vader en hielp me een beetje via een klein - bijna onzichtbaar- woordenboekje. Ik leerde snel doordat ik geen angst had om fouten te maken.
Op mijn 20e verhuisde ik naar Italië, de liefde achterna. Gesprekken met mijn schoonmoeder waren (en zijn) altijd leuk. Maar voor wie het het leukst was, laat ik in het midden. Soms zag ik hoe ze begon te schudden, haar lag inhoudend. Bijvoorbeeld die dag dat ze waren verhuisd en ik naar de nieuwe keuken kwam kijken.
Er zaten mooie kleine handgreepjes (maniglie) op. En daar moest wat van gezegd worden.
Wat een leuke maniche!
Luid gelach om niet meer bij te komen... ja, het is weer zover... ik wist het zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten